Կնոջը չի կարելի տանել որսի

Վաղոն էլ որ չլիներ՝ ապրելը լրիվ անիմաստ էր դառնալու: Իրիկունը եկավ, որ գարունս շնորհավորի ու հենց դռների մեջ հարցրեց.

- Հարևան, «խտրականությունը» ի՞նչ ա:

- Էլի խանութում մեջներդ տարբերություն են դրե՞լ:

- Չէ՛, լուրերով լսեցի ու մտքիցս դուրս չի գալի:

- Ոնց ասեմ... պատկերացրու կնոջդ հետ գնացել ես անտառ՝ որսի:

- Բայց կնոջը ո՞վ ա հետը տանում որսի:

- Տես, արդեն խտրականություն ես դնում:

- Լավ, էդ անտերը ի՞նչ ա նշանակում:

- Դե էդ եմ ասում, էլի: ՈՒրեմն խորանում եք անտառում, մեկ էլ տեսնում եք, որ Կարմիր Գլխարկը թռչկոտելով ու երգելով գնում ա տատիկի մոտ, ու հետի զամբյուղում ահագին պերաշկի կա:

- Է հետո՞:

- Սկսում եք ժպտալ, համբույրներ ուղարկել, ամեն տեսակ օյիններ եք անում, որ չխրտնի, ու հենց մոտենում ա՝ վրա եք տալիս ու ուտում:

- Ի՞նչ ենք ուտում:

- Համ Կարմիր Գլխարկին, համ էլ պերաշկիները:

- Էդ խի՞ որ:

- Դա նշանակում ա, որ խտրականություն չեք դնում Կարմիր Գլխարկի ու պերաշկիների միջև:

- ՈՒ վե՞րջ:

- Չէ հլը: Որ ուտում-պրծնում եք, կնիկդ Կարմիր Գլխարկ ուտելու նկարները վերացնում ա, իսկ պերաշկի ուտելու նկարները տարածում ա աշխարհով մեկ:

- Յանի ի՞նչ:

- Այսինքն, խտրականություն ա դնում նկարների մեջ: Հիմա հասկացա՞ր:

-.... ոնց որ թե՝ հա:

- Ի՞նչ հասկացար:

- Որ կնկան չի կարելի տանել որսի:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ